Kül ve Ateş - Replikler ve Senaryolar

[Riyankaa]

Yorumlar arasında replikler kaynıyor.Buradan direkt ulaşmak isteyenler daha rahat bulabilirler diye başlık açayım dedim.

Ekleyen: Kemal-Başak

ÖMER:günaydın

DUYGU:günaydın yurtdışından tur geliyor sınırsız kahvaltı için onay verirsen talimat vericem

ÖMER:uykusuzmusun sen

DUYGU:yoo değilim

ÖMER:iyi görünmüyorsun

DUYGU:yok bir şeyim talimat verirsen onay vericem

ÖMER:dün söylediklerin mi takıldı aklına

DUYGU:yoo ciddiye alma sen onları o laflar bana ait değildi

ÖMER:ciddiye alınacak şeylerdi ama

DUYGU:şu an iş konuşuyoruz ÖMER iş ciddiyetine bürünürmüsün

ÖMER:tamam iş ciddiyeti sınırsız kahvaltı buyrun sizi dinliyorum

DUYGU:personelle bir toplantı yapacam

ÖMER:hııı

DUYGU:müşterilere özel itimam lazım

ÖMER:evet

DUYGU:bu turun memnuniyeti çok önemli

ÖMER:memnuniyeti çok önemli

DUYGU:ne yapıyorsun

ÖMER:ciddi oluyorum sizi dinliyorum

DUYGU:yapma

ÖMER:niye gülüyorsunuz duygu hanım iş konuşuyoruz burda

DUYGU:anlaşıldı iş konuşamayacağız

ÖMER:o laflar neden size ait olmasın hıı baskı altındamıydınız alkollü müydünüz niye söylediklerinizin arkasında durmuyorsunuz

[sprıng]

severdi ömer ismini, çocukluğundan beri inanırdı isimler insanların hayatına yön

veren işaretlerdi, onların karakterlerini ve hayatlarını şekillendirir,ipuçları

verirdi, o da hep yaşama aşık olmuştu , aslında iki şeye yaşama ve duyguya.

Karar veremediği zamanlar oluyordu hangisini daha çok sevdiğine dair,

hep adaletli ve kurallara bağlı bir çocuk olmuştu, ilkelerinden ödün vermeden

hayatta istediği noktaya gelebilmek içindi tüm çabası,

oysa şimdi herşey altüst olmuştu, kendisine yapılan ne büyük bir haksızlıktı,

hele duygu nasıl bu şekilde karşısında durabiliyordu, ismiyle tezat oluşturacak

şekilde hemde,

sözler kulağına sanki fırtına da kıyıya vuran dalgalar gibi çarpıyor ve onu daha

da derinlere çekiyordu. tamamen yabancıydı etrafındaki herşey,

çocukluğundan beri aşina olduğu eşyalar bile,

kendisini savunmaya çalışmalı mıydı, bu soru beyninde yankı yaptı, fakat neyin

savunmasını yapacaktı, kendisine ait olmayan , sadece ona yapıştırılan bir

karalamayı ne temizleyebilirdi bu noktadan sonra, dinlemeye çalıştı her ne

kadar tahammülü kalmasa da, bu gerçek olamazdı sadece bunu biliyordu,

sabah çok güzel başlayan gün bu noktada nasıl kabusa dönüşmüştü, kulakları

sadece hayır dediğini işitiyordu,

"hayır hayır hayır "

bakışları sadece duygudaydı, adeta imdat çağırısı yapıyordu gözleri,

"yardım et, anlat beni, elimi tut çıkar beni aydınlığa"

fakat hissettiği sadece buz gibi bir soğukluktu , üşüdüğünü hissetti, yaklaşan

polis sirenlerini duyduğunda , vazgeçti herşeyden, duyguyla sessizce gözleri

birbirine değerken ,

"ne önemi var"

diye düşündü içinde kocaman bir ayna kırılmıştı sanki ve kırıkları canını

acıtıyordu, ellerini uzatmasını isteyen polisin istediğini yaparken , tükenmişlik

duygusu benliğini sarmıştı,

ve geçen yılların ömere öğrettiği birşey varsa o gün yaşadıklarının bir daha

tekrarlanmamasına dair kendisine verdiği sözdü, hayatta tek başına olduğunu

bilmek ve ona göre yaşamak, insanların hissettikleri şeyler için duygu kelimesini

kullanmaları ve bunu adlandırmalarından arındırmıştı kendini, onun hisleri

yoktu .

Bugüne kadar doğduğu topraklara ayak basmayacağına dair ettiği yemini

tutmuştu, fakat şu an bulunduğu uçak onu gitgide daha da yaklaştırırken o

topraklara vazgeçmek mümkün değildi artık, gitmek zorundaydı,

anons yapılırken inişle ilgili yüreği burkuldu, içinde filizlenen bu hisse karşı

şiddetle direndi , izin veremezdi olamazdı,

Dönme sebebi ismi gibi yaşam için olsun ne çok isterdi, her ne kadar onun için

çok gerilerde kalsa da, adeta silikleşen bir kavram , oysa hayatından kayıp

giden bir yıldız için buradaydı, çocukluğundan kalan resimlerden biri için, nerde

olduğunu bilsede , gelmek için hiçbir zaman talepte bulunmamış, fakat

mektuplarıyla her zaman varlığını hissettirmiş birinin, vasiyet mektubuydu onu

buralara sürükleyen, kaç defa okuduğunu hatırlamadığı satırlar aklındaydı ,çok

tereddüt etmişti bu kararı verirken, fakat mektupta yazılanlar aklına kazınmıştı

ve bu kararı verene kadar geceleri rüyasında onu görmüştü, arkadaşı

"ömer herşeyden önce kendin için yapmalısın, yıllar geçti yaşamaya ne zaman

başlayacaksın, biliyorum elinden hoyratça herşeyi çekip aldılar, zamanı

geldiğinde bekledim gelirsin, kaybettiklerini çeker alırsın diye, fakat sen sır

oldun benim dışımda herkes için, bunca yıl bu yükü bana verdin, gözlerdeki

acıyı görmeme rağmen tek bir kelime bile edemedim nerde olduğuna dair, eğer

ben yapabildiysem sen de yapabilirsin, geleceksin ömer"

dostun

diye bitiyordu mektup, uçağın tekerlekleri yere değerken nefes alamadığını

hissetti, içinde zaptemediği bir his benliğini ele geçiriyordu, ağzından hayır diye

bir haykırış çıktığının kendisine çevrilen şaşkın bakışlardan anladı , ve

kontrolünü kaybetme olasılığı korkuttu onu anladı ki yürek sızısı geçmemiş

sadece üstü örtülmüştü , düşünceleri alana indiklerini bildiren anonsa

karışıyordu, kendini sersemlemiş hissediyordu, bir an önce çıkmak istiyordu

uçaktan fakat nasıl bilmiyordu, sendelediğini hissederken koltuğa tutundu ,son

anda,

"iyimisiniz"

diyen hostese

"tamam sorun yok teşekkürler"

derken hiç gücü kalmadığını hissediyordu oysa ki, yavaşça ulaştı

merdivenlere ,inerken kafasını kaldırdı , esen rüzgar yüzüne vuruyordu tanıdık

tadlar bıraktı burnunda,

"değişmeyen birşeyler var demekki hala bu şehirde" dedi,

otelin penceresinden karşısında uzanan manzaranın karşısında duşunu almış ve

kahvesini içerken biraz daha iyi hissediyordu kendini, az sonra odasındaki

telefon çaldı ve resepsiyon misafiri olduğunu söyledi, şaşırarak tereddüt etti

fakat yukarıya göndermelerini söyledi, hissettiği tedirginlikti, aynada kendisine

şöyle bir baktı, gelen kişiyle geçmiş yaşamından bir iz bulabilecekmiydi diye

aklından geçirirken ,kapının sesini duydu , kapının kolunu tuttu bir süre, diğer

taraftaki kişi bu kadar yıldan sonra karşılaşacağı ilk nefesti, aslında son

nefeste, kimselere görünmeden dönmeyi planlıyordu çünkü,kapıyı açtığında bir

süre baktılar birbirlerinin gözlerinin içine ve aniden sarıldılar birbilerine,

tekrar yüzyüze geldiklerinde ,

"hadi gel"

dedi ömer ve içeri girdiler, bu kişi erdemdi,

cemalle beraber üçü güzel bir çocukluğu paylaşmışlardı,

"beni nasıl buldun"

dedi şaşkınlıkla ömer,

"uçuş kayıtlarından"

dedi gülümseyerek erdem,

"acaba dedim ismini görünce olabilirmi gerçekten",

"ee nerde konakladığını da öğrenince,kendi gözlerimle görmek istedim",

"işte karşımdasın, aslında sana kızgın olmalıyım, bunca yıl için" derken kızgın

görünmeye çalışıyordu,

"fakat suratını gördüğüm an geçti herşey " diye gülümsedi,

"eskiden de böyleydin,dedektiflik ruhunda var"

derken uzun süreden beri

gerçek manada ilk defa gülüyordu ömer,

"çok güzel bir süpriz oldu iyi ki geldin derken"

sarıldı boynuna yeniden erdemin,

"keşke cemalde yanımızda olsaydı"

derken , gözlerinin dolduğunu görmesini istemiyordu ömer

[sprıng]

"evet" dedi Erdem sessizce, "senin burda şu an böyle karşımda olduğunu

görmekten çok mutlu olurdu"

Erdemden ayrılıp pencereye doğru yöneldi Ömer,

" biliyor zaten erdem" dedi, "onun için ben burdayım"

şaşıran Erdem şaşkınlıkla baktı Ömere,

"nasıl " dedi,

"bana bir mektup yazmış ölmeden önce , ve buraya gelmem yazılı satırlarında"

"sana mektup mu yazmış, nerde yaşadığını nasıl biliyorduki, kafam karıştı benim"

acı bir tebessüm etti Ömer , ona bakarak,

"elbette haklısın senin hiçbirşeyden haberin yok"

"yıllardır nerde olduğumu bilen sadece Cemaldi, o da zaten tesadüfen öğrendi

fakat hiçbir zaman yüzyüze gelme talebi olmadı, sormadı bile , sadece yazdı

bana,ben çoğunlukla okudum, bazen 2 satır yazdığım da oldu o kadar"

"bu kadar zaman geçti, ne bir sitem duydum ondan, ne de kendimle ilgili

öğrenmek istediği bir şey, sadece varlığı hep benimleydi, bu da yeterliydi

benim için, fakat onun ruhuna yüklediğim bir şey varsa bundan hiçkimseye

bahsetmemesini istememdi"

"bana bile demek" dedi şaşkınlıkla Erdem

"evet üzgünüm , özellikle sana, çünkü biliyordum sana da söylese bu ikinizin

aranızda konuşma mevzusu yaratacak ve tehlikeli bir durum oluşturcaktı"

"o da yıllardır sakladı bunu yüreğinde, biliyorum belki bencilce gelecek bu sana

fakat başka türlü olamazdı"

"ölmeden önce bana yazdığı mektupta da buraya geleceğime dair söz vermemi

istemiş"

"gene de çok zor oldu benim için gelmek fakat kendim içn değil cemal için

geldim"

"sen bana dedektif diyorsun fakat cemal bana çokta fark atmış ve nasıl

sabretmiş , senin hakkında her konuştuğumuzda suskun kalabilmeyi"

kafasını salladı Erdem ,

"bir günde bu kadar süpriz bana biraz fazla oldu"

"peki şimdi herşey bir yana ne yapmayı planlıyorsun burda"

"pek fazla bir şey değil, Cemalin cenazesine uzaktan katılıp İstanbula dönmeyi

düşünüyorum"

"bu kadarmı yani Ömer"

"evet, ben sözümü yerine getirmiş olacağım değilmi, beni buraya bağlayan

hiçbirşey yok"

"hiçbirşeymi sen neler söylüyorsun, herşeyi bir kenara bırak, sen doğduğun bu

topraklara aitsin "

"artık değil , beni bu topraklardan çok uzaklara sürerlerken yollarımız ayrılmıştı

zaten"

"peki duygu " demek istedi Erdem, fakat bu isim boğazına takılıyordu ,

söylemek öyle zordu ki,

"peki peki sormayacakmısın "

"neyi Erdem"

"Duy Duyguyu" derken Ömerin gözlerine baktı Erdem,

Ömerin kulakları o kadar uzun yıllar olmuştuki duymalı bu heceleri, derin bir

sessizlik oldu ilk önce, fakat sonradan hissettiği sadece öfeydi,

"o ismi anmayacağım bile Erdem" derken nefesi sıklaşmaya başlamıştı bile,

"çünkü vücudumun hiçbir zerresinin onun adını anarak kirlenmesini istemiyorum"

"öyle biri kaldı mı benim içinde diye sormuyorsun, paramparça oldu yıllar önce,

kayboldu gitti,"

nefessizlikten boğulacağını zannetti uçakta olduğu gibi,

"izin verirmisin biraz" deyip banyoya zor attı kendini, yüzüne vuran soğuk suyun

etkisini hiç duymuyor ve sadece içindeki yangını hissediyordu,

"toparlamalısın kendini " diye sürekli tekrarlıyordu aynadaki aksine bakarak,

yeniden Erdemin yanına döndüğünde karşısına oturdu ve bir süre yeri seyretti

ne diyeceğini bilemeden,

"şu an onunla aynı gökyüzünün altında olmak bile benim için yeterince acı

verici, nefesi benden uzak olsun yeter"

"lütfen artık bu konuyu açmayalım olurmu"

Erdem bu kadar şiddetli bir tepkiyle karşılaşacağını beklemiyordu, evet

Duygunun onu çok incittiğini biliyordu fakat Ömerin içinde bulunduğu tavır öyle

keskindi ki ,

"özür dilerim, elbette seni üzmek istemedim fakat"

"beni üzmedin" dedi Ömer sert bir tonla,

"bazı kişilerin bana hatırlatılması sadece içimdeki öfkeyi kabartıyor o kadar"

"peki " dedi erdem çaresizce,

"bilmek istemediğin hiçbirşeyi sana söylemeyeceğim, fakat ne kadar itiraz

etsen de sende biliyorsun ki içinde bir yerlerde acaip bir şekilde özlem ve

merak duyuyorsun"

Ömer gülümseyerek " ee akşam yemeğini beraber yiyormuyuz "derken

herşeye rağmen o da merak ediyordu onu görmek nasıl birşey olurdu acaba,

yeniden gözlerinin birbirine değmesi , dudak hareketlerini seyretmek ,sesini

duymak ,

silkelendi düşündüklerinden,

"toplum içne karışmak istemiyorum "dedi gülerek, "ne dersin duruyormu bizim

gizli yerimiz halen"

"duruyor elbette haydi gidelim " dedi Erdem sevgiyle bakarken arkadaşına,

her ikisi de yüreklerinde sakladıkları gerçeklerle beraber akşamın karanlığına

karıştılar.

[sprıng]

ömer dışa vurmasa da çok özlemişti toprağını, erdemle yemek yerken bunu

kabul etmek zorunda kaldı, oturdukları yer hiç değişmemişti, sanki aradan hiç

zaman geçmemiş gibiydi, herşey aynıydı, oturdukları masa ve sandalyeler bile ,

içinden "zamanın donduğu bir yer varsa burası olmalı" dedi,

erdem ömerin yüzünden neler hisettiğini anlayarak

"hiç değişmemiş değilmi" dedi gülümseyerek,

"sacit baba sandalyeler ve masaları yenilerken bile eski modellere sadık kaldı,

aslında çok zor ikna ettik değiştirmesi için, uzun süre direndi sonra baktı çare

yok değiştirdi fakat aynılarıyla"

"onu çok iyi anlıyorum" dedi ömer düşünceli,

"insanın anılarına körü körüne sadık olması ne demektir bilirim"

"haydi gene dalma derinlere"

"hoşgeldin" diyerek kadehini kaldırdı erdem,

"bak şehrin ışıkları da daha bir parlak sana hoşgeldin der gibi"

"evet görüyorum burdan çok güzel görünüyorlar , yıllardır aydınlığa özlem

duyarım bilirmisin, çünkü benim ruhum yıllardır karanlıklarda , yolumu el

yordamıyla bulabiliyorum, bazen ufak bir ışık görüyorum , umutlanıyorum, fakat

çok geçmeden anlıyorum ki sadece sanrıymış ötesi değil"

erdem duyduğu üzüntüyü belli etmemeye çalışarak, hiç olmazsa bu akşam için

bu havayı dağıtmak istiyordu,

"bak şimdi sacit baba geliyor, masayı donattığında sen yoktun, sesini çıkarma

takılayım biraz ona" dedi

ömer uzaktan gelen yaşlı dama baktı gülümseyerek,

"bize ne kızardı değilmi çocukken" derken farkına vardı gene herşeyin, bir an

için hiçbirşey geçmemiş gibi gelmişti oysa , o birkaç saniye içinde ışık gene

yanmıştı, sonrası gene zifirikaranlık,

o sıra yanlarına sacit baba yaklaştı,

"bir eksik yok değilmi herşey tamam erdem evladım" dedi, yanındaki misafire

dikkatli bakmamıştı ,

"sağol sacit baba" dedi erdem,

daha sonra alaycı bir tavırla " aşkolsun ömere bir selam vermeyecekmisin "

"ömer mi" derken misafirin yüzüne dikkatli baktı sacit baba ve,

"ömerrr sen ha aman allahım gözlerime inanamıyorum, bunca yıldan sonra"

derken sarıldılar birbirlerine,

"evet benim sacit baba nasılsın"

"gördüğün gibi herşey aynı bıraktığın gibi devam ediyoruz"

"sen nasılsın nerelerdeydin"

"galiba sadece ben bıraktığınız gibi değilim" dedi ömer acı bir gülümsemeyle

"nerde olduğum konusu ise" kafasını salladı ömer sadece,

"erdemin yanındaki kim diye merak etmedim değil fakat dikkatte etmedim ,

yoksa seni tanımamak mümkün mü, yüz ifaden hiç değişmemiş hele bakışların"

derken sırtını sıvazladı ömerin,

"sen de yaşı olmayan insanlardasın galiba, halen çalışmaya devam demek"

"ne yapacaksın evlat, başka çare mi var, hem burası benim evladım gibi bilirsin

ya başkalarına emanet edemem"

kendisine seslenen birine "geliyorum" dedikten sonra,

"haydin siz muhabbete devam edin, ben arada uğrarım size gene"

erdem lokantacının arkasından bakarken ömere döndü,

"gördünmü bak halen diyebilirmisin bana ait hiçbirşey kalmadı buralarda"

"diyebilirim" dedi ömer ciddiyet içinde bakarken arkadaşına,

"neden bilmek istermisin, çünkü siz antakyada kaldığınız yerden hayatınıza

devam ettiniz,herşey aynı çizgide devam etti sizler için, belki arada küçük

sapmalar oldu fakat rotanız değişmedi, ben ise buradan koparıldıktan sonra

kendimi kaybettim, çocukluğum ve gençliğim yitip gitti istanbulda, sen

karşında ömeri gördüğünü zannediyorsun fakat o yok artık, ben de onu

arıyorum kimbilir ne zamandır, izini sürüyorum, yıllar öncesinden bana ait olan

tek şey ismim kaldı"

erdem üzüntüyle bir yudum aldı içkisinden,

"o zamanlar gençtik, farkında değildik bir çok şeyin fakat ben bir an bile senin

o suçu işlediğine inanmadım, fakat beni şaşırtan senin kabullenmen oldu açık

söylemek gerekirse, yıllardır kafamın içinde bu soru döndü durdu neden dedim"

"neden " diye mırıldandı ömer,

"biliyorum duygunun babası sert bir adamdı ve seni suçladı fakat" derken

ömer kesti sözünü,

"bir tek o mu "

"anneni diyeceksen"

kafasını salladı ömer,

"bunları konuşmak için çok geç kalındı artık , herkes seçimini yaptı zamanında"

"duygu bile" diyecek oldu erdem

o saniye gözlerinden ateş fışkırdı ömerin,

"o isim anılmayacak dememişmiydim"

"nedir bu aşırı tepkin anlayabilmiş değilim , hepimiz çocuk denecek

yaşlardaydık, siz duyguyla aynı çatı altında büyüdünüz, aranızdaki iletişim

herkesi kıskandıracak boyuttaydı"

"kıskandırcak boyut demek" dedi kızgınlıkla ömer,

söz konusu olan duyguysa sakinliğini koruyamıyordu,

"o kişinin herşeyden önce inanmak ve güvenmek kavramlarını öğrenmesi

gerekirdi , sevmek ise " derken yarım bıraktı cümlesini ömer,

"kapatalım bu mevzuyu lütfen ,yemeğe hafızamdan sildiğim insanları konuşmak

için gelmedik herhalde"

"elbette değil fakat görüyorum ki hiçbir kare silinmemiş ömer, her anı ve her

sözü dışarıya kusuyor ruhun"

"bir gün başaracağım" derken ömer,

erdemin gözü girişe kaydı , içeri giren duyguydu .

[sprıng]

Ömer şehrin ışıklarına bakarken düşüncelere dalmıştı, erdem ise gitgide

kendisine yaklaşan duyguya kafasıyla “hayır” demeye çalışıyor, fakat bunda

başarılı olamıyordu, ömer erdemdeki huzursuzluğun farkına vardı ,

“ne oluyor , nereye bakıyorsun öyle”

“babada bizim şu mezeleri yenilese diye bakıyordum”

“yeter bunlar boşver”

Duygu ise kararlıydı oraya gelirken, ömerin antakyaya geldiğini duyduğundan

beri çok karışık hisler içindeydi,

Fakat onlara yaklaştığı an ayaklarına prangalar bağlanmış gibi hissetmeye

başladı, nedense ayakları gitgide daha zor ileriliyordu ve nefessiz kaldığını

hissederken en yakınında bulunan masaya çöker gibi otuverdi, ömer az

ötesindeydi işte uzansa eliyle ona dokunabilecekti fakat tüm gücünü yitirdiğini

hissediyordu, o sırada yanından geçmekte olan garsondan su istedi,

Erdem ise onun masaya yığıldığını görmüş ve endişeli gözlerle onu

seyretmekteydi ömere hissettirmeya çalışarak, içinden “ oof ne olacak şimdi,

karşı karşıya gelirlerse “ diye korku dağları yaratıyordu kendince,

Ömer uzun zamandır sessizliğini koruyordu manzaraya dalmış olarak , az öncesi

öfkesi yerini suskunluğa bırakmıştı, başını çevirip,

“erdem “ dedi,

“efendim ömer “

“affet beni, sana öyle sert çıkmamalıydım, fakat sende anlamalısın beni,

buraya gelmek benim için zaten çok zordu, şimdi bu atmosfer, karşımda oturan

sen ve eski günlerin hayalet gibi üstüme gelmesi hele senin ondan bahsetmen

son nokta oldu”

“önemli değil anlıyorum senin omzunda ne kadar ağır bir yük taşıdığını ve

yıllardır ezilmemek için çaba verdiğini de”

“çok yoruldum artık, uçaktan daha indiğim zaman anladım bunu”

“yürek yorgunluğuna taşıdığın nefret ve öfke neden oluyor olmasın”

Ömer in üzgün yüzü ciddileşti ve bakışlarındaki sertlik erdeme yansıdı,

“bu konuyu konuşmak istemediğimi söylemiştim , ne bu konuyu ne onun adını “

Erdeme bunları söyleyen ömer ise kalbinde çarpıntı hissediyordu sebebsiz,

garip bir şekilde yüreği duyguyu yeniden yaşamaya başlamıştı, sadece

antakyada olmamdan kaynaklanıyor, buradan gittiğimde her şey sonlanacak ,

az kaldı dayan dedi içinden,

Duygu ise oturtuğu yerden kalkamamıştı, ömerin arkadan profiline sabitlenen

gözlerini ayıramıyordu bir türlü, içinde duygu ilk anda özlemdi, çok uzun

zamandır görmediği bir yüz gerçek olarak oradaydı işte, zaman zaman hayal

ederdi , ömer geçen yıllar içinde acaba değişmişti, yüzünün çizgileri nasıldı,

gözlerinin yeşili hala denizler gibi derinmiydi, öbür yandan kızgınlık, yapmış

olduğu şeyin gerçekliğini göz ardı etmek mümkünmüydü,

Ömerin yüzünü görüp gözlerinin içine bakabilmek için yanıp tutuşuyordu lakin

cesareti iyice kırılmıştı,

Son konuşmalarını hatırladı, ömerin şaşkın ve üzgün bakışlarını,

O sıra sacit baba duyguyu fark etti ve yanına yaklaştı,

“duygu kızım hoş geldin hayırdır”

Duygu ise parmağıyla yalvarır gibisus işareti yapıyordu ,

Bir an şaşıran sacit baba yavaşça oturdu karşısına,

“ömer için geldin değilmi”

Evet der gibi başını salladı duygu,

“peki burada niye oturuyorsun”

“cesaret edemedim” dedi yavaşça

“beni şaşırtıyorsun”

“çok zaman oldu biliyorsun ve bizim ayrılmamız onun yaptıkları” derken daha

fazla konuşamadı

“evet biliyorum fakat geçmiş nedir ki kızım, puslu bir hava gibidir, belli belirsiz

geride kalmıştır, şu an senin burada durduğun ve onunda orda olduğu an ise

güneşin göğe yükseldiği zamandır ,duyduğuma göre çok kalmayacakmış, geldiği

yere geri dönecekmiş, geriye kalan şu iki adımı at ve yanına git derim”

“korkuyorum “

“şunu unutma ne yaşanırsa yaşansın kalplerdeki sevgi tohumcukları baki kalır”

“ne komik değilmi nasıl göründüğünü bile bilmiyorum”

gülümsedi sacit baba

“yüzler yıllarla değişir fakat yürekler aynı kalır unutma “ dedi,

Bu surada ömer erdeme yavaşça

“ne yapıyor peki “ dedi

Erdem ise duygunun yerinden yavaşça kalktığını ve kendilerine doğru

yürüdüğünü fark etmişti,

“kim ne yapıyor” derken zaman kazanmaya çalıştı

Ömer acı bir ifadeyle

“elbette o “

“onun ismi var biliyorsun ömer”

“biliyorum sadece bu ismi teleffuz etmeyeli çok uzun zaman oldu”

“duygu” dedi soluk alırcasına “duygu”

erdem endişeli bir yüz ifadesiyle

“kendisine sor istersen” dedi

Ömer şaşkın bir ifadeyle erdeme bakarken bir ses duydu çok tanıdık gelen

“merhaba ömer”

Kafasını kaldırdığında geçen yıllara rağmen hiç değişmeyen bir çift gözle

karşılaştı

“sen” dedi